Όποιο κι αν είναι το «σύμπτωμα»,

ο λόγος, που οδηγεί κάποιον στην αναζήτηση θεραπείας, το μόνο βέβαιο είναι ότι το άτομο αναζητά κάποιον άλλον άνθρωπο, τον θεραπευτή, που θα τον δει, θα τον ακούσει και θα τον συναισθανθεί σαν έναν ολοκληρωμένο άνθρωπο, στον οποίο αναγνωρίζονται όλες οι διαφορετικές πλευρές της υπόστασης του. Κι αυτή είναι η πρώτη βάση που παρέχει το ψυχοθεραπευτικό πλαίσιο, ότι μέσα σε ένα περιβάλλον ασφάλειας, εμπιστοσύνης και μη-κριτικής, η θεραπεύτρια θα παροτρύνει το άτομο με το οποίο συνεργάζεται να εκφραστεί ελεύθερα. Μέσα από την σύνδεση που θα χτιστεί σταδιακά στο πλαίσιο αυτό, το άτομο θα εξασκηθεί στην αναγνώριση των συναισθημάτων του και θα συζητήσει τρόπους έκφρασης τους, θα ανακαλύψει σκέψεις που μπορεί να περιορίζουν την οπτική του και θα δοκιμάσει να τις διευρύνει ή να τις αντικαταστήσει, θα περιγράψει τις εμπειρίες που το έχουν δυσκολέψει και θα προσπαθήσει να αποδώσει νόημα σε αυτές, ώστε να μπορέσει τελικά να τις ενσωματώσει στην ιστορία του.

Οι άνθρωποι έχουμε βαθιά ανάγκη να κατανοούμε τα «γιατί» της ζωής μας και η διαδικασία της νοηματοδότησης μπορεί να είναι μακρόχρονη, επίπονη, με πολλές παρακάμψεις και συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα, μέχρις ότου να υπάρξει αποδοχή και μια ικανοποιητική «εξήγηση» για το άτομο. Είναι όμως ταυτόχρονα και μια διαδικασία απελευθερωτική, που αναβιώνει τον αγώνα του ατόμου για μια πιο αυθεντική και απολαυστική ζωή και αποτελεί σημαντικό εφόδιο για το άτομο μετά το τέλος της θεραπείας του.